Böyle bir insanın giderken “hayal ettiğim ülke bu değildi” demesi gitmiş olmasından bile daha acı verici bir şey.
Lisedeyken, rahmetli babam arada Milliyet gazetesi alırdı. Sanırım ilk o zamanlar okumuştum Çetin Altan’ı..
Sonra, 90’ların sonlarında bir üniversite öğrencisiyken, kampüste çeyrek fiyatına satılan Milliyet Gazetesini sürekli olarak almaya başladım ve bu sırada Altan’ı hep okudum.
“Etli-şaraplı kadın kahkahalı sofralar yerine erkek erkeğe kahvehaneler” deyişini anlamaya çalıştım, bunun geri kalmışlığımızın nedeni mi yoksa sonuçlarından biri mi olduğunu düşündüm.
Makam araçları ile itfaiye araçlarını, ambulansları kıyaslamasına kafa yordum..
Hazineden geçinenler sınıfı hakkında düşündüm. Bu sınıfın büyüklüğü karşısında hayrete kapıldım.
Türk’e Türk propogandasının farkına vardım. İki tane aptal adamın lafını senelerce doğru kabul etmiş olmanın utancını hissettim.
Beni en çok etkileyen; evrensel ölçütlerle bir meslek sahibi olmak/olamamak ayrımına dikkat çekmesiydi. Bu ayrımı onun sayesinde keşfettim ve bunun en önemli kırılma çizgisi olduğunu böylece anladım.
Sonraki yaşantımda pek çok şeye tanıklık ettim, düşüncelerim değişti.. Ama bu ayrım evrenin sabitlerinden biri gibiydi… Her şeyi bir yana koyup, sadece gözlem yapıp, mantık yürütmenin gücünü keşfettim.

Ben onu keşfettiğimde o yaşlı bir bilgeydi. Ondan ödünç alıp test etmeye çalıştığım fikirler sayesinde epey bir tepkiyle karşılaşmıştım. Tüm bunlar 90’ların sonunda yaşanmıştı. Şimdi 2015’ten geriye bakınca, benim bile ömrümde çok zaman geçtiğini görüyorum. 90’ların belli düşüncelere sıkışmış dar kafalı bir genci daha liberal, daha dünyalı fikirlere onun gibiler sayesinde yelken açabildi.. Ve o bunu belki de kaç kuşak boyunca, Türkiye’nin daha karanlık dönemlerinde de yaptı…Çetin Altan’ın hayatını düşününce, ne kadar büyük bir iş başardığını buradan anlayabilirsiniz…

Ondan sonra, hiç kimsenin yazdıkları karşısında suspus oturup dediklerini anlamaya çalışan küçük bir oğlan gibi durmadım. Belki ben büyümüştüm. Belki de Çetin Altan çok çok büyüktü…

Keşke yazılarını okurken kendimizi küçük aptal bir çocuk gibi hissettiğimiz başka yazarlar da olsaydı… Keşke Çetin Altan gitmeseydi.. Keşke giderken “hayal ettiğim ülke bu değildi” demeseydi..