Gezi olaylarının 3. yıldönümünde düşündüğümüz şeylerin çoğu sokak hareketlerinin kendisine ait değil. Artık o hareketlerin hedefi olan kişi ile ilgili şeyler düşünüyoruz Gezi olaylarını yorumlarken. O yüzden ben de “Gezi” mevzusu hakkındaki yorumlarımı güncelleyeyim dedim.

Benim bu meseleyle ilgili bir önceki yazım yine bir yıldönümünde yazılmış ve olayın kendisi üzerine düşüncelerimi içeriyor.

Michael Moore’un Oscar almak için sahneye çıktığında, Bush hakkında yaptığı konuşmayı izledim az önce. Vakit Irak’ın işgali vakitleridir üstelik… Amerika tek yumruk olmuş terörle savaşmaktadır.

O sözlerin küçük bir kısmını bizde biri çıkıp söylese, gönüllü yandaşlar tarafından linç edilir. Bizde fikir savunmaktan anlaşılan bu.

Böyle bir memlekette Gezi gibi bir şeyin olması, gurur duyulacak bir şeydir.

Elektronik hobi sitelerine bakıyorum arada. Uzaktan kumandalı uçakçılar, robotçular falan için ıvır zıvır satıyorlar. Hobi elektroniğiyle uğraşan insanlar olması hep hoşuma gitmiştir. Daha çok kişi uğraşsın isterim. Bir doktor muayenesinde, konuştuğum doktorun kablosuz transceiver’larla ilgili konuşmasını isterim. Hem hobi olarak elektronik muhteşem bir şeydir. Ne kadar çok şey yapabileceğinizi görmek başınızı döndürür.

Ama ben bu işi profesyonel olarak yapıyorum. Bu işten para kazanıyorum. Yaptığımız cihazlar, yazdığımız kodlar ciddi işler yapıyorlar. Benim bir malzeme seçiminde, bir devre tasarımında ya da bir kod geliştirmesinde olaya yaklaşımım her zaman bir hobicininki gibi olamaz bu yüzden.. Aradaki en bariz fark ise tek kelimeyle güvenilirliktir. Mühendislik ile hobicilik arasındaki fark güvenilirlik kriterinden bakınca çok acımasız olur. Optimizasyon konusuna girmiyorum bile..

Ayrıntılara girmeyelim… Ortaya bir şey çıkarırken profesyonel olmanın daha “güvenilir” olduğu su götürmez. Bu işi ne kadar seviyor olursa olsun, bir amatörün yaptığı elektrikli aracın siz içindeyken yanmaya başlaması, sevgi heves ve sinerjiyle geri çevrilebilecek bir süreç değildir. Diğer yandan, karşınıza sürekli maliyetler, doğru malzeme seçimi, süreç yönetimi vb. sıkıcı konularla çıkan bir profesyonelin yaptığı doğru tasarlanmış bir sürücü yıllarca güvenle işinizi görmeye devam edebilir.

Kendimden örnekler vererek anlatmaya çalıştığım üzere, amatörlük de iyi olsa da profesyonellik bir başka iyidir.

Ama bu yazının konusu olan Gezi olaylarında, bunun tersini görürüz. Direniş, isyan, gösteri gibi şeylerin, bu işin profesyoneli olmuş tipler yapınca davulcu yellenmesi gibi kalmasına karşılık, amatörler işin içine girince unutulmaz bir derse dönüştüğünü görürüz…

Her sene bir Mayıs’ta çeşit çeşit solcunun bağırıp çağırması hava durumu kadar gündem oluşturmazken Gezi’yi bu yüzden yıllardır konuşuyoruz.

Ve muhtemelen yine aynı sebeple, Erdoğan ve trolleri de Gezi’nin adından bile bu kadar korkuyorlar.

Tayyip Erdoğan Ensar Vakfı’nın bir toplantısında “yaptıklarınız birilerini rahatsız ediyorsa bilin ki doğru yoldasınız” demiş. Ben özet yazdım, aslında konuşması bundan daha kışkırtıcı ifadeler içeriyor… Devletin tepesinde, herkesi temsil etmesi beklenen adam bu kadar ötekileştirici konuşuyorsa, biz de sıradan bir vatandaş olarak aynı yöntemi kullanabiliriz sanırım:

Trollerin şu gezi muhabbetini aradan 3 sene geçmiş olmasına rağmen hâlâ takıntılı bir nefretle anıyor olmasından anlıyoruz ki, gerçekten doğru şeyler yapılmış o zaman…

Şu günlerde Paris’te grevler ve bunlarla bağlantılı çeşitli sokak olayları cereyan ediyor. Yandaş ve trol tayfanın bu olaylara yaklaşımı, yılışık “endişeliyiz” ağızları, Gezi olaylarıyla ilgilenen yabancı basının ne kadar doğru bir iş yapmış olduğunu, penguencilerin de tarihe utançla geçeceklerini tescillemiş oluyor..

Körfez Geçiş Köprüsü’nün 21 Nisan’daki açılışında Recep Tayyip Erdoğan yanına Ahmet Davutoğlu’nu alır ve makam aracını köprü yolunda biraz kendisi sürer. Arka koltukta da onun resmi fotoğrafçısı oturmaktadır. Sonra fotoğrafçı bu görüntüleri birkaç saniyelik bir video olarak tweet’ler.. Tweet’in aldığı ilk yanıtta

“ülkemizin ve ümmetin direksiyonundan hiçbir zaman ayrılmaz inşAllah” yazmaktadır.

“Ümmet” ayrıca tartışılır ama ülkemiz seçmenlerinin kabaca yarısı için Cumhurbaşkanı’nın başına geçip sürebileceği bir direksiyonun varlığının ifade edilmiş olması çok güzel.. Ben bu tabiri beğendim, kendi terimler sözlüğüme ekledim..

Tweet’te paylaşılan görüntülere benzerlik olması açısından “direksiyon” kelimesi seçilmiş. Bunun yerine mesela yular gibi, daha iyi oturan bir örnek de bulunabilirdi.

Bir yere varmak amacına hürmetle katlanılan gereksiz, çoğu zaman da başka sürücüler yüzünden sinir bozucu olan iş…

İnsanları sınıflandırmada kullandığım bir başka ölçüt araba kullanmayı sevip sevmemeleridir.

Araba kullanmaktan zevk alıyorum diyen adamın zekasından kuşku duyarım.

Bir seferde oturup 300-400km gitmişliğim var en çok. 30-40km gidince neyse de, fazlası olunca artık insanın canı sıkılıyor.

Araba kullanmak insan beynini tatmin edecek bir eylem olmaktan uzak. Bu yüzden insanın canı sıkılıyor, zamanını boşa harcadığını düşünüyorsun…

Bundan zevk alan adam, gemide oturduğunda telefonundan feys’e giren, ya da aptal aptal elindeki bozuk paralarla oynayıp ortalığı seyreden adamdır aynı zamanda.

Bir de bu tiplerin geneli, hızlı araba kullanmayı marifet sayar. Sonuca 1 saniye bile etkisi olmayacak eylemler yaparak budalaca riskler alırlar, spastik spastik hareketler yaparlar.

Araba kullanmaktan hoşlanmayan insanların böyle düşünmelerinin sebeplerinden biri de belki de araba kullanmaktan hoşlanan adamların kendileridir..

İki tarafı kocaman çınar ağaçlarıyla kaplı güzelim bir yolda, izin verilen hız limitiyle giderken arkanıza yapışan, sizi geçmek için binbir harekete giren aptallarla paylaşmak zorunda olduğunuz sizinle alakası olmayan bir riskten ibaret “araba kullanmak”.

Ben bundan hoşlanıyorum diyen adam da ya bunun ayrımında değil, ya da zaten riski üreten taraftır.

Müziği açıp, pencereleri açıp sağa sola bakınarak aheste aheste gitmek değil, güzelim ağaçlık yollarda bile korku filmi yaşamak “araba kullanmak”.

Yemeyi, yapmayı, yapımında kullanılan malzemeleri yetiştirmeyi sevdiğim müthiş yemek.

Kendini kuru fasulye gibi nimetten saymak lafı boşuna söylenmemiştir, emin olabilirsiniz.

Dışarıda yemek yemekten beni soğutan yemeklerden de biridir aynı zamanda. Aşağıdaki cümleyi kendi kendime, hatta birkaç kez direkt muhatabının yüzüne de söyletmiştir bana:

Arkadaş, dükkan açmışsın, müşteri bekliyorsun, insanların paralarına talipsin. Bir kuru fasulye yapmasını, adam gibi soğan doğramasını, yemeğin salçasını yağını ayarlamasını beceremeyeceksen o dükkanı niye açarsın ki!

Kalitesiz malzeme kullanmayan ve çok da beceriksiz olmayan birinin kötü yapması oldukça zor olan bir yemektir kendileri.. Bu yüzden ben de sık sık yaparım. Dışarıda yediğim, hatta kendi kendisini “meşhur” ilan etmiş yerlerde yediğim fasulyelerden bile daha güzelini 30 dakika içinde yapabiliyorum.

Çeşitli türleri olmakla beraber, aşağıda fotosunu paylaştığım çeşidinde, taze iç fasulye ve hindi kuşbaşı kullandım.

Kendi bahçemde, 3 metre eninde ve 5 metre boyunda bir alanda yetiştirdiğim fasulyelerimi tane yapar yapmaz topluyor, hemen kabuklarını ayıklayıp dondurucuya atıyorum. Yemeğini yapacağım zaman da hindi kuşbaşı ve yine kendi bahçemin domateslerinden yaptığım domates suyu ile pişiriyorum.. Sonuç, anlatamayacağım kadar muhteşem..

Hindili Kuru Fasulye

Sadece bayağılık, hayal gücü eksikliği(*), yeteneksizlik değil…

Şiddete övgü de içerdiği için topluma doğrudan zararlı olduklarını düşündüğüm pisliklerdir..

Beşiktaş’ın Türkiye Kupası maçını izlemek için ATV’ye maruz kalmış durumdayım. Devre arasının tam bitişinde elemanlar yerli dizilerinin reklamlarını yapıyorlar.

Bir diziye dair reklam yapılırken insanı intihara sürükleyecek kadar berbat müzikler eşliğinde art arda 7 sahne gösterildi ve bunlardan 5’inde doğrudan şiddet unsurları vardı.

Barın önünde duran boş kadehleri buzlayan ama bu rezilliklere günün en az 10 saati boyunca göz yuman RTÜK denen kuruma selamlarımı gönderirim bu vesileyle..

Kirli sakal bırakmış, takım elbise giymiş, pre-intermediate Türkçe konuşan asık suratlı lavuklar ve ekranda sadece ama sadece porno endüstrisi ürünlerinde görmeye tahammül edebileceğiniz hatunları gösteren gerçekten çok enteresan şeylerdir…

Hurley’nin 5. sezonun bir bölümünde annesine yaşadıklarını özetlediği bir sahne var. Hayatında sadece ama sadece bunu seyretmiş olması bile, kafası normal düzeyde (ya da biraz altında) çalışan bir insana bu şeyleri çekmeden önce utanıp başka bir şeyler yapması için yeterli motivasyonu verirdi.  Gösteri dünyasının insan gücünün, lisede sınıfın arka tarafında oturan ve kafası somut şeylere çok basmadığı için insan ilişkileri üzerinden işi yürütmeyi keşfetmiş tiplerden oluştuğunu söyler dururum, burada bunu bir kere daha not düşmek gerekir..

Özetle yerli diziler….Aptalların kendilerinden çok daha aptalları eğlendirmesidir…

Bunlar bizim önemli bir ihracat ürünümüzdür diyenleri de ayrıca yanaklarından öperim. Artık Arjantin marjantin anlatmıyorum. Öpmek daha mantıklı…

(*) Bu dünyada birine acıyacaksanız o hayal gücü zayıf insandır. Bunun da beteri, hayal gücü eksik olduğu halde ona dayalı bir şey yapmaya çalışandır sanırım. Kalabalıkların önünde olup söyleyecek sözü olmamak gibi bir şey…. Böyle tiplerin gösteri dünyasını çalışma alanı olarak seçmesi özünde alay edilecek, küfür edilecek bir şey değil, acınacak bir şeydir esasında…. Düşünsene, “bir şey yazdım 70’li yıllarda bir Ege kasabasında geçen olayları anlatıyor” diyen 6 senedir görmediğin okul arkadaşın bile olsa siktir git dersin… Bir de şu sikik tipler bunu yapınca nasıl tahammül gösteresin be cancağızım….

Güneş sistemimizde sadece İstanbul’un belli semtlerinde görülebilen bir tür doğa olayı.

İstanbul trafiği denen dünyanın en yaşamsal dinamiğine olumsuz etkileri vardır. Bu etkileri en aza indirme yöntemlerinin başında okulları tatil etmek ve 1cm cıvık karda kayan arabaları haber yapmak gerekir.

Aşağıda bir Avrupa haritası var.  Belli başlı bir kaç kenti yıldız ile işaretledim. Bu kentlerin hepsinin İstanbul’dan daha kuzeyde yer aldığını görmüşsünüzdür. Sadece Madrid ve Napoli, İstanbul ile hemen hemen aynı enlemdeler. Burada gözükmeyen Atina, biraz daha güneyde kalıyor. Kıta Avrupası’ndaki şehirlerin büyük çoğunluğunun karasal iklime açık yerlerde olduklarından ise söz etmeye gerek bile yok sanırım.  Bu arada, İstanbul’un yıl içinde geçirdiği karlı gün sayısı 5’ten az ve en soğuk ay olan Ocak ayı ortalama en düşük sıcaklık değeri 3,1 *C

Ortalama düşük sıcaklık Paris için 2,7 , Berlin için -3,  Prag için -4, Londra için ise 1 derecedir.

Bu sabah karlı bir güne uyandık. Yerde 20cm ve fazlası kar vardı. Böyle hep görülmeyen şiddette bir yağışın pazar gününe denk gelmesi güzel bir tesadüf. Bir ara bir şeyler almak için dışarı çıktım. Ortalık sağda solda kalmış arabadan geçilmiyordu. Bizimki gibi sürekli kar yağmayan bir yerde böyle bir yağışta çıkıp biraz yürüyüş yapmak istersin değil mi? Ama hayır. Adamlar 500m ötedeki markete arabayla çıkmayı tercih ediyorlar. Türk’ün araba sevdası gerçekten uğruna romanlar yazılmaya değer bir mesele..

Kısa yürüyüşümde 10’dan fazla yolda kalmış arabaya rast geldim. Bir ikisine yardım etmek zorunda kalmamak için yolumu bile değiştirdim. Bir iki minibüs dışında hiç zincir takmış araca rastlamadım. Kar lastiği ise her 5 arabadan ancak birinde ya vardı ya yoktu. Ben yanından yürüyüp giderken birkaç derece eğimli bir yolda boşa patinaj yapan araçları izledim. Pazar sabah saat 11’de, bunca insanın kar lastiği bile olmayan arabalarıyla yola çıkmalarına neden olan şeyleri merak ettim.

Bu günkü gözlemlerimi neredeyse gökten yağan her 10 kar tanesine bir kiralık şirket aracı düşen İstanbul’daki duruma ölçeklendirince neden kar gibi çok güzel ve bir o kadar da olağan bir doğa olayının “esaret”, “çile”, “kabus” gibi sözcüklerle betimlendiğini anlamak kolay.

Bu arada, ABD’nin başkentinde kar kalınlığının 100cm’yi geçtiği haberleri de geldi. Böyle bir şey İstanbul’da olsaydı sanırım okulları Haziran’a kadar tatil ederlerdi. Peki ABD’de okullar tatil olmamış mı diye düşünen arkadaşlara, durumdan etkilenen yerlerde özel araçla trafiğe çıkmanın yasak edilmiş olmasını düşünmenin daha ufuk açıcı olacağını belirtmek isterim.