Green Day’in her zamanki gibi duygularımızın en yalın tercümanı olduğunu ispat eden, Bu işin içine edilecekse biz ederiz ülen dedikleri şarkısıdır.
Bir zamanlar iltica ederek kaçtığım Blues memleketinden arada kaçamak yapıp döndüğümde beni ilk gençliğimin anıları kadar teklifsiz bir aidiyet duygusu uyandırarak karşılayan asıl vatanım gibidir punk-rock…
Ne kadar artık kafa ütüleyici gelse de, kısa sürede dönmek istesem de, kendime itiraf etmekten çekinsem de, kendim gibi hissederim orada..
Şarkıya dönersek…
Last night a DJ saved my life dinlenen çağlardan…
Madonna’nın Hey Mr. DJ demeye başladığı çağlara ilerlerken dans müziği ve DJ’ler de git gide saçmalaşmaya başlamıştı..
Sonra bu iş çığrından çıktı.
Geri zekalılarla dolu bir dünyada yaşadığımızı unutturmamak için çabalayan adamlara DJ dendiğini düşünmeye başladım…
Hangimiz ister radyoda olsun ister bir mekanda, çalan müziğe ve onu seçene ana avrat sövmedik?
Sanki ibnenin biri Recep İvedik gibi DJ masasını ele geçirmiş, flash belleğini takmıştı…
Bu şarkı bence basitçe bunu anlatıyor. Kafası kıyak bir adamın yeter susun demesini ister DJ’e ister başka birilerine bağlayın..
Mantık geçerli, şarkı duygularımızı anlatıyor..
Adamların amaçlarına ulaştıklarını şarkının insanın diline yapışmadaki başarısından anlayabiliriz…