Genç bir kadın..

Sona Tatoyan.

IMDB’ye bu adı yazdığınızda onun Baltimore doğumlu bir oyuncu ve yönetmen olduğunu göreceksiniz.

Kadın bir söyleşide Amerikan vatandaşı olan ninesinden bahsederken şunları anlatıyor:

Yalancı dolma, imambayıldı, cacık ve simit yiyerek büyüdüm. Ninem evinde gül reçelleri kaynatırdı. Ninem Ermenice’den çok Türkçe konuşurdu. “Oh my god” dışında ise hiçbir ingilizce söz konuşmadı. Ninemin ailesi Antep’liydi. Harika yemekler yapması oradan geliyor. 7 sene önce Los Angeles’taki düğünümde Antep Fıstıklı köfteler yapmıştı. Ninem Zeki Müren dinlemeye bayılırdı.

Kadının hikayesi, Antep’ten, Urfa’dan Harput’tan koparılması hikayesi.

Kızdığında birden Türkçe küfretmeye başlayan insanlar.. Bizim yemekleri bilen insanlar. Dil bilmeyen bir yeniyetme olarak Almanya’da kaybolunca otomatikman Türk mahallesine giden insanlar… Bir klasik Türk müziği ezgisi duyunca eşlik ediveren insanlar… İstanbul’dan, İzmir’den, Kayseri’den, Antep’ten senden benden daha iyi hikayelerle bahsedebilen insanlar…

Bir imparatorluğun, ne yapacağını şaşırmış birkaç manyağın elinde paramparça edilmesi sırasında yaşamları darmadağınık olmuş, köklerinden koparılmış insanlar…

“Türkiye Türklerindir” ne kadar namussuzca bir laf, bilmem anlatabiliyor muyum? Ermeni techiriyle ilgili bir sürü şey okudum. Hadi hepsi yalandı. Tarihi bizim devlet tarihçileri biliyorlar bir tek diyelim. Böyle kaç tane insan hikayesi okudum, dinledim, biliyor musunuz? İnsanın gözlerinin yaşarmadan dinleyemeyeceği ne hikayeler okudum… Ne Ermenilik, ne Türklük, ne Kürtlük… Hepsinin üstünde bir insanlık olması gerektiğini ve bizim geçmişi 100 seneyi geçmeyecek soysuz Türklüğümüzün arkasına sığınmanın bu insanlık hikayelerine karşı vicdanımızı korumayacağını artık çok iyi anladım…

Ermeni olaylarına kafa yoruyorum diye Ermeni kökenli olduğumu düşünen insanlarla karşılaştım. Onlara göre, birilerine hak vermek ancak onlardan olmakla mümkündü. Kendilerinden olmayanların durumuna vicdanlarını ve akıllarını kapayan insanlara artık söyleyecek çok sözüm yok. Zaten milliyetçiliğin amacı da budur: Aha sen Türksün, onlar Ermeni. O yüzden biz onlara istediğimizi yaparız, hatta sana yaptırırız. Sen hep bizi haklı göreceksin, bizim iktidarımız için çalışacaksın. Çocuklarına da yapmadık deriz, her türlü ahlaksız yalanı atarız, onlar da inanacaklar, çünkü artık onlar da Türk… Bitti…

Öte yandan “soysuz Türklüğümüz” sözüyle bir aşağılama ya da yergi yapmıyorum. Bir duruma işaret ediyorum. “Türk” denen şeye bir mercek tuttuğunuzda bunun pek kökeni olan bir şey olmadığını çok somut verilerle görebilirsiniz. Zaten kökenimizi ta Orta Asya’lara uzatmak, kayıp kıtaların peşine düşmek, Güneş Dil Teorileri yumurtlamak hep bunun çaresizliğinden kaynaklanan çocukça çabalardı. Bu sizi şüphelendirmedi mi hiç? Hem “soy” ne kadar övünülecek bir şeyse “soysuz” olmak da o kadar yerinilecek bir şeydir, değil mi? Ve şunu unutmayın ki geçmişiniz ne kadar “kuşkuluysa” ataerkil, soya yönelimli duygularınız o kadar kuvvetli olur. Bundan da sürekli söz ediyorum.

Çeteci Ermeniler, sırtımızdan bizi hançerleyen komitacılar vs. vs. Hep dinledik bu hikayeleri. Otuzumu geçtim, hala şaşırarak görüyorum. Ne zaman böyle bir tartışma açılsa illa inkılap tarihi ağzıyla konuşan birkaç salak çıkabiliyor her yerde. Okuma yazma öğrendiğimiz günlerden kalma lafları hala entelektüel çabalarla ulaşılmış bilgiler gibi anlatan acınası tiplerle karşılaşabiliyoruz.  Ben gözümle gördüğüme ve yüreğimle hissettiğime inanıyorum. Yapanlar “bizdendi” diye alçaklığın arkasında duracak kadar aptal değilim. Darbe yapıp memleketi savaşa sokup batırmış İttihatçılar ne kadar mirasımsalar imambayıldıyı evinde bizden daha iyi yapan kadının amerikalı  torunu da o kadar mirasımız. Redd-i miras yapıp daha bir soysuzlaşmak insanın kendi tercihidir. Ama gerçekler tercihlerle değişmezler. Darbe yapıp devlet kuranlar nasıl atalarımızsa dünyaya yayılmış bunca imparatorluk çocukları da o kadar kardeşimiz. Aptal ezberler ilkokuldan sonra pek işe yaramıyorlar… En azından çocukluğunu çocukluğunda bırakıp bir şeyler öğrenmiş insanlar için…