Komik olan ne biliyor musunuz? Özgürlükçü insanların kafalarındaki yasaklanacak şeyler listesi çoğu zaman otoriter, muhafazakar, tutucu, bir doktrine gönül vermiş insanların kafalarındakilerden daha kalabalıktıır.

Mesela ben olabilecek her durumda birey özgürlüğünü devlet ya da düzenin bekasına tercih ederim. Kendin gibi olmayanın hakkını da savunmanın insanlığın gereği olduğunu düşünürüm. Ama bana bıraksalar bir çok kişinin televizyona çıkmasını yasaklardım. Sokakta sigara içmeyi yasaklardım. Pek çok kişinin sürücü ehliyetini iptal ederdim. Vergi vermeyene oy hakkı tanımazdım. Arabesk müziği yasaklardım ve benim arabesk tanımımın sınırları tahmin edemeyeceğiniz kadar geniş olurdu. Kahvehaneleri kapatırdım. Minibüsleri kaldırırdım. Bu soytarılar benim iktidarımda değil şimdiki gibi yerli diziler çekmek, webcam önüne bile geçemezlerdi. Acun diye biri olmazdı. Şikeye karışan bir futbol takımını bütün taraftarlarını bağırta bağırta  amatör kümeye gönderirdim.

Aklıma gelenlerin hepsini yazmaya kalkışmayayım. Siz bunu memnun olmadığım şeyler listesi olarak okuyun. Ve bu liste bir muhafazakarın (yani bir dindarın, bir ulusalcının, bir milliyetçinin bir Atatürkçünün, bir beyaz Türk’ün, bir Turkish solcunun) listesinden çok daha uzun olacaktır. Muhafazakar olmak, muhafaza etmeye değer şeylerin varlığına inanmaktır çünkü. Kimi buna dinimiz-imanımız, kimi Atatürk ilkeleri, kimi kamu iktisadi teşebbüsleri, kimi Anadolu Kültürü falan diyecek. Özünde bu insanlar bu dünyadaki bir şeyleri onlara gösterildiği şekliyle benimsemiş, onu muhafaza etmeye karar vermiş insanlardır. Kendine devrimci diyeni bile dinlerken bu dediklerimi düşünürseniz gülümsemeden edemezsiniz.

Özgürlükçü, liberal düşünce işte burada diğerlerinden ayrılıyor sanırım. Kendi şikayetler listesi hepsininkinden kalabalık olduğu halde bunları baskı ile, zorla yasaklama yolunu benimsemiyor. Bu yüzden kimilerine göre pasif, kimilerine göre dönek ve ilkesiz, kimilerine göre entel işi. Biz kan çıkmadan inanmıyoruz çünkü.

Ben şimdi bu yazıyı bizim Başbakan boktan bir yerli dizi hakkında konuştu diye yazdım. Tarihi bir dizi çeviriyor bizim maymunlar. Bir kaç tane karının kendi dünyalarındaki entrikaları anlatan, yapanı-izleyeni belli bir şey. Bu diziyi tarihi şeylerden bahsettiği için izleyen bir kişi bile olduğunu sanmıyorum. Çünkü bunun hedef kitlesi tarih üzerine bir tartışma programı seyretmek yerine deterjan reklamına bakmayı tercih edecek tiplerden oluşuyordur bence. Ama koskoca bir başbakan bu diziden şikayet edince artık yapılan işin niteliksizliği, işe yaramazlığı, çirkinliği, bayağılığı anlamını yitiriyor. Mağduriyet bunların önüne geçiyor. “Ah, başbakan sanat özgürlüğümüze karışıyor” diye boyun bükecekler. Normalde o işlere beğeniyle bakmayan bir sürü insan onlara sırf başbakandan hoşlanmadıkları için destek çıkacak. Tıpkı burnunun ucunu görmekten aciz, doğru dürüst cümle kurmayı beceremeyen zavallıların iktidar karşısında mağduru oynayıp birdenbire aydın-gazeteci-araştırmacı seviyesine yükselmeleri, hele ki tutuklanırlarsa hangi gazetecilik faaliyetinde bulundukları bile belli olmadan birden o mesleğin kahramanı olmaları gibi bir durum oluşuyor.

Dedim ya, bana bıraksalar değil o dizileri yasaklamak, o işlerle uğraşanları web kamerasının önüne bile çıkarmam. Ama bir devlet yetkilisi bu dediğim fanteziyi daha gerçekçi bir biçimde dile getirince işin rengi değişiyor. Niteliksizlikle mücadele etmenin yollarından biri de onu “yok saymak” tır. Yok saymak güzel bir şeydir. Keşke bir gazeteci başbakana o diziyi sorsa o da “o ne ya, hiç izlemedim, böyle şeylere zaman ayıracak kadar uzun bir ömür yaşamıyoruz maalesef” deseydi yaratacağı etki onun murat ettiği yönde olurdu. Ama insan hem muhafazakar hem de üstüne politikacı olunca böyle düşünmek zorunda hissetmiyor kendini besbelli…