Seneler önce çalıştığım bir fabrikada, arıza yapmış bir laboratuvar test ekipmanıyla uğraşmıştım. Cihaz İsviçre yapımı, tarihi eser denebilecek kadar eski bir şeydi ve kontrol kartlarının üzerinde onlarca TTL lojik çip vardı. Arızalı kart üzerinde epey bir uğraşıp bir şeyler bulmuştum. Ama bu, makineyi yeniden çalıştırmaya yetmemişti. Bunun üzerine, bu cihazlara servis veren bir adamı aradık. Adam yanlış hatırlamıyorsam İtalyandı. Ona tam durumu açıklayan bir şeyler yollamamı istemişti. Fotoğraf da çekerek bir mail attım ben de. Yaptıklarımı da anlattım. Beklentim, bana ne yapacağımı söylemesi, belki bir devre şeması yollaması benim de olayı çözmemdi. O kadar taze bir mühendistim anlayacağınız.

Gerçekte ise, adamdan yazdıklarıma karşılık kısa bir cevap geldi. Elektronik bilgin için tebrik ederim, ben haftaya oraya gelip kartı değiştireceğim yazmıştı. Birkaç gün sonra elinde bavul gibi bir çantayla geldi. Cihazın kartlarını teker teker değiştirip doğru olanı buldu, bir kucak para aldı ve gitti.

Suriye konusunda da böyle olacak. Bizim ordumuzun kapasitesinin benim deneyimsiz mühendisliğimden pek farkı yok. Hoş gözükse de bir sonuç verecek güçte değil. Öte yandan dünyanın işleyişini henüz anlamamış bir naiflikte. 910 km.’lik bir sınıra tampon bölge kuracak gücü ise kesinlikle yok.

Ve eğer gerek görürse Amerika gelecek, Suriye ordusunun Rus teknolojili hava savunma sistemini yok edecek ve sonra bir şeyler olacak. Böyle çözümler sadece onların çantasında var. Ve bunları sadece işine geldiği zaman çantasından çıkarıyor diye Amerika’ya şeytan, emperyalist, insan hakları düşmanı diyorlar. Kimse ortadaki kuşku götürmez gerçeği yorumlamıyor: Çantalarında böyle çözümler taşıyabiliyor olmak onları karar verici kılar, çıkarlarını herkesten daha iyi koruma hakkı verir, onları buyurgan ve müdahaleci yapar. Buna şaşırmak ya da kızmak da inanın benim acemi zamanlarımdaki mühendisliğimden çok daha ümitsiz bir durumdur.