Daha önce burada da yazmıştım. Bir cemiyetin kutsal doğrularını en ateşle savunanlar, genellikle o cemiyete en son girenler, veya kendilerini kabul ettirmeye çalışanlardır.

Kafamdan birkaç örneğe “rastgele getir” dersem..

– Amin Maalouf’un bir romanındaki “Estağfirullah” karakteri,

– Subay olmuş Anadolu köylüsü çocuklarının ateşli Kemalizmi,

– Amerikan sinemasının dünya savaşlarına ve dünyanın kendisini kurtarmaya olan çocukça merakı,

– İstanbul’a üniversite okumaya gelmiş Anadolulu kızların özgürlük patlamaları,

– Kendini beyaz Türk gibi göstermeye çalışan sınıf atlama yolcusu beyaz yaka çalışanların militan modernliği,

gibi şeyler geri dönüyor.

Ama uzatmaya gerek de yok. Fahişelerle az çok sohbet etmiş herkes onların en çok  söz ettikleri şeyin namus olduğunu bilir. En sık kullandıkları küfür de kuşkusuz, “orospu çocuğu” dur.

Soyundan sopundan o kadar da emin olmayan, daha gerçekçi bir yönden bakarsak, kültürel olarak da bir birikimin mirasçısı olacak donanımda olmayan kimliksiz, kişiliksiz insanlardan oluşmuş kalabalıkların şiddetle miliyetçiliğe sarılması da belki benzer sebeplerledir.

Kendileri gibi düşünmeyenlere, hayata onlar kadar alçak bir noktadan bakmayanlara “piçsiniz hepiniz” demeleri, onlar açısından biraz da kaçınılmazdır.  Kendisinin ne olduğunu tanımlamakta güçlük çekenler başkasının kimliğine hakaret etmeyi “fikir” beyan etmek sanırlar. Daha doğal ne olabilir?