Hayatımız palavra dinlemekle geçerken, arada yorulup hadi len deyince ters adam oluyoruz, öyle mi?

İş yerinde her zam dönemi bin tane palavra dinlersiniz. Piyasalar krizdedir, rekabet koşulları sertleşmiştir. Size bunu diyenler, avuç avuç parayı yeni yatırımlara savuranlar, yabancı kaynaklara gayet bonkör davrananlardır.

Sizden hep daha çok performans istenirken; “satın alınanlar” , “tasarlananlar” ve “uygulanmaya çalışanlar” ne düzeyde entelektüel çaba gerektiriyorlar, pek tartışılmaz.

Sıran verme sırasıyken amatör ruh vardır. Sıran alma sırasına geldiğinde herkes birden profesyonelleşir.. İnsanlar gider, kurumsallık geliverir.. Alma sırası sana geldiğinde bir bakarsın ücretsiz mesaiye kalmanı, özveri göstermeni rica eden amirinin yerini sistemin herkes için aynı işleyen mekanik kuralları alıvermiş..

İnsanlar senin iyi bildiğin konularda seninle tartışmazlar. Bilgini sorunları çözmen için kullanmanı öğütler ve sonuçta yine sana akıl verirler. Ama herhangi bir konuyu senden daha iyi bildiklerini zannederlerse sonuna kadar üzerine gelirler. Ah bunu nasıl bilmezsin bakışlarıyla kaşlar şekil değiştirir, öğreten adam suratlarına geçilir.

Piyasadaki palavralar daha bol ve aptalcadır. İş yapıyorum diye elinde çanta gezenler çantalarında krakerler taşırlar. (Bu Seinfeld’e göndermedir, dizinin o bölümünü bilmiyorsanız kendinizi yıpratmayın). Bir işin ne olduğunu ve nasıl yapılacağını bir kişi bilir, o işten 100 kişi arpalanır, 500 kişi o işle ilgili ahkamlar keser ve 1000 kişi de onu beğenmez…

İnsanımız tüccardır. İnsanımız uyanıktır, kurnazdır, iş bitiricidir. İnsanımız hep entrika yapar ama başkalarının entrikasına asla kanmaz. Herkesin yanındaki hatuna bakıp kendi yanındakine kimsenin bakmadığını sanmak gibi yani.. İnsanımız iş yapmak için her şeyi bilir.. İnsanımızın tek bilmediği şey işin kendisidir. Onu üzerine kar koyup pazarlamayı o işin kendisi sanmaktır onların dünyası… Onların mücadelesi de onlar gibi başka pazarlamacılarla sokak köpeği uluşması yapmaktır.

Konuşurken her şeyi bilen, size konuşma fırsatı vermeyen ulu patron abiler, iş dertlerini yazmaya geldiğinde okur yazarlığı olmayan mezra çobanlarına dönüşürler. Sizden tuhaf bir biçimde “mükemmeli” isteme cüretini gösteren büyük girişimciler, isteklerini iki satırlık bir yazıya iki çizgilik bir çiziye aktarmaya sıra gelince ezik, kavruk bakkal çıraklarına dönüşürler..  Soruyu doğru sormayı beceremeyen zavallılar cevabınızı eleştirmekten çekinmeyen küstahlara dönüşürler…

Gençlerimiz iyi okullardan, iyi notlarla, yararlı bilgilerle donanmış bir halde her şeyi hemen yapabilecek gibi mezun olurlar. O yüzden her şeyi hemen şimdi isterler. Hiçbir şey yapamıyor olmak ise hiçbir zaman onların suçu değildir. Onların bildiği her şey bilinmesi gerekli olan şeylerdir. Bilmedikleri her şey ise ya yanlıştır ya gereksizdir ya da zaten hiç yoktur. Bir mühendislik sorunuyla karşılaştıklarında şıkları görmeden yorum yapamayan, kafası çokan seçmeli test çözümüne programlı idealistlerin sistemle sürtüşmesi ancak kariyerlerinin ağzına bir parmak bal çalınana kadar sürecektir.

Dünyaları gezmiş, görmüş-geçirmiş, gösterilmiş-geçirilmiş, büyük işler yapmış karizmatik abiler/ablalar bir sohbette iş bir fikir söylemeye geldiğinde sizi ilköğretim sıralarına flashback yaptırırlar. Yürüyen karizmalar andımızı mı okuyorlar, özgür düşüncelerini mi söylüyorlar bilemezsiniz bir an…

“Kendisi”ne farklı “karşısındaki” ‘ne farklı kurallarla davranmayı, farklı doğrularla yorum yapmayı kişilik sahibi olmak sanmanın her zaman ispata muhtaç bir kişiliğe mahkum olmak demek olduğunu düşünüyorsan sen kendini bilmezin biri olursun. Bunlara kızarsan öfkeli olursun, anlamsız kızmış olursun. Umursamazsan, umursamaz olursun. Alaya alırsan küstah olursun. Yoktur onlar gibi olmaktan başka bir yolu makbul olmanın.

Gerçekten de ters adamım ben. Her zaman rahat hissetmezsiniz benim yanımda. Ve genellikle bu benim suçum değildir.. Kötü olan ve bunu bana rahat rahat yazdırıp yazının sonuda güldüren de budur…